1 odpowiedź w tym temacie

[ppaatt1]

066. 3x18 - 26.03.1990 - Allegiance

Opis:

Kapitan Picard zostaje uwięziony w celi wraz z trzema innymi istotami: Kadetka Mitena Haro, pacyfista Kova Tholl oraz wojownik Esoqq. Nikt z nich nie wie jak został porwany ani przez kogo. Kolejne godziny w zamknięciu powodują narastającą nieufność pomiędzy więźniami. Kapitan Picard podejrzewa eksperyment badający system władzy przeprowadzany przez jakąś obcą rasę głodną wiedzy. W międzyczasie na Enterprise przesiaduje klon Picarda, którego zachowanie bardzo szybko przywołuje podejrzenia załogi. Riker nawet planuje bunt przeciw całkowicie bezsensownym rozkazom. Tajemniczy odcinek, niestety z bardzo jasnym i czystym zakończeniem. Świetne zestawienie w jednym miejscu różnych typów osobowości. Dużo przemyśleń można wyciągnąć na temat władzy, neutralności, posłuszeństwa, eksperymentowania. Na plus zabawne zachowanie Picarda: Śpiewający Picard, całujący Picard (i to jeszcze genialne przypominające mi pewien odcinek TOSa wyrzucenie pani doktor z kwatery tuż po bardzo intymnym spotkaniu), towarzyski Picard. Lubię odcinki, którą mają w sobie dużą aurę tajemniczości. Niestety końcówka trochę to psuje. (jestem zwolennikiem mniej dosłownych zakończeń. A jeszcze "lekcja" od Picarda strasznie moralizatorska.)

[xetnoinu]

To odcinek oszczędzający budżet, bardzo kameralny. Jednak udany, co nie zawsze w przypadku zapychaczy się udaje.

Rzeczywiście zakończenie jest niemiłosiernie dydaktyczne - ale w sumie nawet zabawne. Walorem tej fabuły jest oprócz żelaznej logiki i opanowania Picarda właśnie to, co nazwałeś zabawnymi zachowaniami. Zastanówmy się, czym one tak naprawdę są.

I tu kryje się największa, z humorem odkrywana tajemnica tego odcinka.

Kim jest Picard? Co kryje jego umysł pod maską codziennej rutyny, co tkwi pod powierzchnią jego opanowania? Co, w zakresie jego osobowości, tak skrzętnie ukrywa?

I mamy odpowiedzi. Jest chęć ekshibicjonistycznej ekspresji (śpiew), uwolnienia seksualnej żądzy, fraternizacji z załogą (karty). To nie jest postać papierowa, pozbawiona normalnych cech, pragnień - to nie jest teflonowa maszyna dowodząca. Cała historia wokół tego właśnie się kręci. Kapitan świadomie tłumi wiele cech swojej natury, bo w jego mniemaniu tak określony imperatyw jego "widocznej" osobowości służy załodze, służy dowodzeniu. Pozwala załodze na łatwiejsze przystosowanie się, daje pewną stałą w misjach, w których nic przewidywalne nie jest, nic oprócz postawy, logiki i opanowania kapitana. I ta postawa odnosi zwycięstwo. Picard bez słów w finale potrafi porozumieć się z załogą, a raczej to załoga potrafi zrekonstruować hipotetyczne, bo nie wypowiedziane przez kapitana, oczekiwania wobec zalogi - dla dobra misji i ich własnego bezpieczeństwa.

W tym ujęciu, było to bardzo pomysłowe pokazanie wnętrza charakteru Picarda, bez karkołomnego stawiania go na krawędzi dramatycznych wyborów i dylematów z cyklu tyle o sobie wiemy ile nas sprawdzono.
Wiwisekcję duszy kapitana utkano tu w realiach prozy okrętowego życia.

Użytkownik xetnoinu edytował ten post 08.05.2012 - |23:30|