1 odpowiedź w tym temacie

[xetnoinu]

 

Pod skórą - to nietypowy film s-f, zrealizowany w przewrotnej wersji kina drogi pośród miast, plaż, wiosek, dyskotek i lasów Szkocji anno domini 2013. To jeden z tych obrazów, które "dzieją się" intensywnie w głowie myślącego widza a nie na ekranie. Powiedzieć, że fabuła jest uboga - to jak analizować rolę cepa w młócce ręcznej. Ale to tylko epiderma - to co jest istotą ukryte jest w niższych, nieomal instynktownych warstwach filmu.

 

Motocyklista przenosi ciało martwej kobiety do vana. Następnie naga Scarlett Johansson rozbiera ciało zmarłej i zakłada jej ubrania. Całość poprzedza kubrickowski w stylu obraz tworzenia syntetycznego oka pokazany pośród dźwięków sugerujących test wokalizacyjny aparatu mowy. 

Tak oto przyodziana bezimienna Kobieta wyrusza vanem w drogę, kolekcjonując męskie zdobycze.

 

Kolejne zdanie jakie powinno paść w tym ministreszczeniu wyczerpuje całą fabułę - zatem zachęcam do seansu, a potem zapraszam ponownie do poniższego tekstu. Film zdecydowanie warty zobaczenia. Wybitne, skromne w środkach, kino.

 

 

 

 

Pod skórą, jak już wspomniałem, dzieje się głównie w głowie widza a nie na ekranie. Pierwsza część filmu przywołuje mityczną historię Odyseusza i jego towarzyszy w starciu z nieodpartym czarem zabójczych Syren. Bezimienna obca, z pokerową twarzą dobiera ofiary. Poszukuje mężczyzn samotnych, których nikt nie będzie szukał. Niczym Syrena z greckiej mitologii samym głosem wzbudza ich natychmiastową uległość. Sceny łowów są niezwykle realistyczne. Niektóre z postaci były filmowane z ukrycia, a dopiero później, za ich zgodą, włączone do filmu. Obraz męskiego rodzaju jest, powiem to wprost, szczery do bólu. Właściwie to aż komiczny. Chuć jest podstawowym i głównym imperatywem mężczyzn.

 

Odyseusz zatkał towarzyszom uszy, aby ich uodpornić, ale sam nie mógł się powstrzymać i chciał usłyszeć mityczny olimp erotyzmu - syreni śpiew.  

 

Tak też kolejne ofiary, w pełnym dosłownie wzwodzie, niczym samce modliszki idą za Kobietą wystylizowaną na ideał piękna dla ... szkockiego kibola. Panowie, możemy się z siebie śmiać i płakać. Już sama sugestia seksu wyłącza wszelkie dzwonki ostrzegawcze. Wejdziemy w najgorszy brud, w najgorszą spelunę - wreszcie w smolistą czeluść - aby tylko widzieć jak Scarlett zrzuca z siebie kolejne składniki garderoby, chrystusowo krocząc po wodzie. O Jezusie! to my, faceci.

 

 

 

Testoronowy obraz mężczyzn dopełnia tajemniczy motocyklista. Nie odezwawszy się ani razu, jest ikonicznym wyrazem siły i służby, narzędzia do brudnej roboty. Rolę odgrywa Jeremy McWilliams zawodowy, utytułowany mistrz rajdowy Wielkiej Brytanii. W sferze domysłu widza jest czy on też jest obcy, czy jest nadzorcą, czy sługą. Świetny pomysł takiej obsady rodem z Bullitta.

...

 

 

 

...

 

 

...

 

 

 

 

 

Ciąg dalszy moich spostrzeżeń wkrótce. 

Użytkownik xetnoinu edytował ten post 27.08.2016 - |07:19|

[xetnoinu]

Bezimienna Kobieta, bohaterka filmu, przechodzi przemianę. Z zimnej, bezempatycznej postawy jej osobowość dryfuje do próby, bardzo powierzchownej, symulacji ludzkiego odczuwania. Kosztuje odrobinę ciastka, odrobinę seksu - obie konsumpcje z nie najlepszym efektem krótkookresowym.

Najważniejsze - że z jakiś powodów darowała pewnemu mężczyźnie życie. Dlaczego to zrobiła? To kolejna niewiadoma i frapująca zagadka. Czy ocaleniec ujął swoją niepełnosprawnością - męską niedoskonałością? Nie na długo zresztą. Motocyklista dopełnił zadania.

 

Ów samiec alfa jest w tym filmie równie ciekawą postacią co protagonistka. Gdy ubrany w kombinezon ukazany jest na szczycie zamglonej góry - potęguje się jego władczy obraz - jednocześnie ujawnia wyalienowanie, lub dosłownie obcość, wyższość. Scena uwypuklona jest poprzez powielenie obrazu Wędrowca nad morzem mgły Caspara Friedricha (scena zresztą typowa dla epoki romantyzmu, jak z Kordiana).

 

 

 

 

 

  

Gdy przemiana bohaterki krystalizuje się - ta znajduje się w archetypicznym lesie. Jest jak Czerwony Kapturek z bardziej dorosłych opowieści - celem żądzy, w miejscu oddalonym od świata ludzkich zasad i moralności. Wilkiem zostaje drwal. Schemat powtarza się. Dziewczyna jest zapytana o drogę, cel - i ... podstępem zostaje zaatakowana w leśnej samotni, gdzie się zdrzemnęła. Wyrywa się jednak oprawcy i biegnie przez las - w scenie rodem z Suspirii. Nie daje jednak rady. Z łowczyni sama staje się gwałconą zwierzyną. I gdyby to był film tylko li o tajemniczej Kobiecie - tu powinien się skończyć. Tymczasem sponiewierana bohaterka traci swoją ludzką osnowę. Pod skórą ujawnia się posągowa, smolista postać obcej, bierna i bezbronna. Finał filmu to ostatni męski podryw adenaliny. Drwal-gwałciciel podpala obcą.

 

Okazuje się, że obraz bohaterki od bezwzględnej syreny z mitologii greckiej przeistacza się w celtycką selkię. W legendach kobieta-selkie zakochuje się w mężczyźnie i z tego powodu zrzuca foczą skórę - stając się kobietą i z miłości do wybranka porzuca życie w morzu.

 

Film Pod skórą jest symbolicznym zestawieniem jakiegoś naturalnego, pierwotnego zła obcej (pierwiastek żeński) sile, brutalności i ślepemu popędowi seksualnemu ziemianina (element męski). Zmusza do zastanowienia nad naturą i źródłem przemocy oraz umiejscowieniem w tej narracji kobiety, mężczyzny i mitycznych czy kosmicznych postaci.

 

Bo jak wspomniałem już wcześniej, Pod skórą to świetny film, który dzieje się przede wszystkim w głowie refleksyjnego widza niż na srebrnym ekranie. 

 

Warto. Film zdecydowanie polecam.  

 

 

 

 

Użytkownik xetnoinu edytował ten post 27.08.2016 - |07:22|